Collega’s helpen op Lesbos

‘Een indrukwekkende levenservaring voor ons allemaal.’ Zo omschrijft Eveline van Baar-Verwijmeren de week die zij met onder meer Zorg-collega’s Gina Damberg en Anne Seijkens doorbracht als vrijwilliger op het eiland Lesbos.

Nog dagelijks komen op het Griekse eiland Lesbos tussen de 100 en 150 bootvluchtelingen aan. In kamp Moria met een capaciteit van 2.000 mensen, zitten er inmiddels bijna 7.000. In tenten leven vluchtelingen uit Afghanistan, Kameroen, Congo, Syrië, Iran, Irak en Koerdistan. De uitzichtloosheid van de situatie, het overvolle kamp en de mensonterende omstandigheden zorgen voor de nodige spanningen.

In die situatie brachten Eveline, Gina en Anne een week lang door als vrijwilliger van de stichting Because we Carry. ‘Een stichting die ooit begon om daar draagzakken uit te delen voor moeders voor hun kinderen. Ik las daarover in een tijdschrift, waarin ook een oproep werd gedaan. Met zes vriendinnen hebben we 10.500 euro opgehaald, met 1.000 sponsoring van a.s.r. foundation en nog eens 1.000 van a.s.r. zorgcollega’s. Dat geld is net genoeg om voor een week ontbijt en activiteiten voor de vluchtelingen te kunnen betalen.’

Eveline en haar vriendinnen werden ingezet in het kamp Kara Tepe. Dagelijks verzorgden ze voor 1.250 mensen een ontbijt,

Eveline en haar vriendinnen werden ingezet in het kamp Kara Tepe waar de kwetsbaren (gehandicapten, zwangeren, ouderen, etc.) zoveel mogelijk worden opgevangen. ‘Dagelijks verzorgden we voor 1.250 mensen een ontbijt dat uit nauwelijks meer dan een banaan en wat brood bestond. Met het kinderprogramma “Laugh and Learn” lieten we de kinderen het dagelijks leed even vergeten. Ze wilden graag Engels leren en waren erg leergierig. Voor de volwassenen verzorgden we de beautysalon, barbershop, yoga, vrouwenfeest en een afsluitend vrijdagfeest. We hebben de mensen in het kamp anders leren kennen, niet als vluchtelingen, met veel doorzettingskracht ondanks wat ze hebben mee gemaakt. Ook viel op hoe gastvrij en vriendelijk de Grieken met de situatie omgaan. Dat ondanks het feit dat zij zelf, economisch gezien, ook in een lastig pakket zitten. De ogen worden niet gesloten voor de medemens in nood, daar waar West-Europa ervoor kiest de andere kant op te kijken. Het is tijd om ons te realiseren dat dit een probleem van de wereld is, iets wat ons ook zomaar kan overkomen.’

Het meest indrukwekkend vond Eveline de emotie die ze daar voelde. ‘Het is een vulkaan die op uitbarsten staat. Het was een indrukwekkende, maar ook wel weer mooie levenservaring. Met grote contrasten. De vluchtelingen hebben een gezicht gekregen, een gevoel. Dat zit voor altijd in ons hart.’