Het was natuurlijk voor mij en veel collega’s best een teleurstelling dat Vivat aan onze neus voorbij is gegaan. De hele vrijdag na het telefoontje dat we het niet geworden waren, had ik een katterig gevoel. En als ik heel eerlijk ben de dag erna ook nog. We hebben er veel werk ingestopt en een serieus bod neergelegd. Maar we kunnen ons troosten met de gedachte dat we hebben geboden wat wij financieel verantwoord vonden. Verder wilden en konden we niet gaan.

We zaten er, zo bleek later, best ver af. De uiteindelijke koper zat volgens De Telegraaf maar liefst 50 procent boven ons bod, en ik heb geen enkele reden om aan die informatie te twijfelen.

Maar je kunt ook op andere manieren naar de uitkomst kijken. Natuurlijk is het een gemiste kans om met zo’n overname nog

meer omvang te krijgen. Meer volume in pensioenen en schade zou zeker mooi zijn. Ook was dan de komende 3 tot 4 jaar enorm veel werk op ons afgekomen, met consequenties voor de personele bezetting. Het is te simpel om te denken dat er bij een overname alleen maar arbeidsplaatsen verloren gaan bij de partij die je overneemt. Zo werkt het niet. Dus snap ik dat sommige collega’s zelfs enigszins opgelucht zijn.

Als je het vanuit de optiek van beleggers bekijkt spelen er weer andere argumenten een rol die juist voor hen meer gewicht in de

schaal leggen. We hadden zonder meer de steun voor een dergelijke overname van beleggers, mits we ons aan onze financiële discipline zouden houden. Maar we zouden de overname financieren met een aandelenuitgifte en dat zorgt voor verwatering van de reeds uitgegeven aandelen. Dat was al in onze beurskoers verdisconteerd. Toen bleek dat de deal voor ons niet doorging en we dus geen nieuwe aandelen zouden gaan uitgeven, steeg onze koers behoorlijk. Daar komt bij dat Athora een behoorlijke prijs gaat betalen voor een levensverzekeringsbedrijf. Daarmee gaat ook de waarde van ons levenbedrijf omhoog. De vraag is of dat terecht is, maar

beleggers zien dat blijkbaar wel zo.

Hoe je het ook bekijkt, er is geen enkele reden om bij de pakken neer te zitten. We waren trots op hoe a.s.r. zich ontwikkelde de afgelopen jaren en er is geen enkele reden om dat nu niet meer te zijn. Ons plan A was en is om te groeien, zowel organisch als door het overnemen van kleine en middelgrote bedrijven. Vivat kwam op ons pad, we hebben er serieus naar gekeken, maar een ‘must have’ is het nooit geweest voor ons.

De groei zit er bij ons zeker in en er is daarnaast op de Nederlandse markt nog wel een tiental bedrijven dat eventueel voor overname in aanmerking zou kunnen komen. Ik was ook daarom best aangenaam verrast over hoe het FD a.s.r. vorige week omschreef in een analyse van het Vivat-verkoopproces: ‘a.s.r. heeft zich de laatste jaren een expert

getoond in het kopen van kleine en middelgrote verzekeraars. Nu kan het bedrijf zich weer daarop richten.’

a.s.r een expert noemen in kleine en middelgrote overnames, vertaal ik als een compliment aan de vele collega’s van a.s.r. die met veel energie en grote vakkundigheid betrokken zijn bij die overnames. Hulde aan hen, ook al is het deze keer niet gelukt. En inderdaad FD, we gaan doen wat jullie voorspellen: verder met plan A. Laten we daar de komende periode de schouders onder zetten. Dan gaan we met elkaar nog steeds een mooie toekomst tegemoet.

Jos Baeten