Werkdruk
Ik had bijna medelijden met hem. Hij kwam even langs bij ons op Paars 5 de dag voor D-day van Vivat. Ik noem hem niet bij naam, maar hij had zich een slag in de rondte gewerkt voor de deal die achteraf niet doorging. Wekenlang, misschien wel maandenlang. De wallen onder zijn ogen waren de stille getuigen. En ik wist ook dat hij net bezig was met de bouw van een nieuw huis en ook dat hij een jong gezin heeft. Pffff. Respect.
Daar zat ik dan, me af te vragen of ik last had van zo’n abnormale werkdruk. Eerlijk gezegd, nee. Maar dat is gevaarlijk. Toegeven dat het eigenlijk best te doen is wat je opdracht is. Want de meeste collega’s om me heen gaan blijkbaar gebukt onder hun taak. Dat wil zeggen: dat doen ze zo voorkomen. Vooral even hardop zeggen dat je gisteravond nog even hebt ingelogd of dat je afgelopen weekend echt niet naar het strand kon omdat je nog een en ander moest uitwerken.
Lekker zo, dat tijd- en plaatsonafhankelijk werken. Volgens mij moeten we daar nog veel in leren. Het is vast niet serieus bedoeld, maar als ik ’s middags om 3 uur vertrek, is er echt wel eens iemand die vraagt of ik mijn seniorenuren aan het opmaken ben. Grapje wellicht, maar er zit toch een ouderwetse calvinistische gedachte achter: dat je van 9 tot 5 geacht wordt aanwezig te zijn.
Nou, ik kan je vertellen hoe vreselijk het is om niks te doen. Bij mijn vertrek van de roddelbladen naar een ander medium was de hoofdredacteur not amused. Ik moest nog 3 weken volmaken en dat zou ik weten. Ik moest me om 9 uur melden maar kreeg geen opdrachten. De eerste dagen vond ik dat wel grappig. Demonstratief ging ik de krant lezen en daarna een boek. Terwijl om me heen van alles gebeurde, zat ik het oog van de orkaan. Volledige stilte. Na een dag of 5 werd ik echt gestoord, want ik mocht niks, en als ik om half 5 vertrok werd ik terug geroepen met het smoesje dat er wellicht nog een tip binnen zou komen die nagetrokken moest worden. Het werden de zwaarste weken van mijn werkzame leven.
We hebben nog wat te doen, als het om werkdruk gaat. Dat vinden de vakbonden ook. Ik sprak laatst een collega van HR die het juist heerlijk vindt als ze het druk heeft. Maar ik vermoed dat dat nou net niet het facet is waar de bonden met ons over willen praten. In de volgende i.p. laten we de bonden aan het woord daarover. Hoe zij denken over werkdruk.
Mijn oudste zoon is HR-consultant op de Zuidas. Niet alleen heeft hij binnen de kortste keren zijn West-Friese tongval verruild voor de onvervalste Gooise en nu dus Amsterdam-Zuidse R, maar dat is nog niet het ergste. Vorige week moest ik even wat hulp hebben bij het verplaatsen van een aanhanger. Nee, hij had geen tijd. De hele week stond in het teken van een nieuw HR-systeem waarin hij een onmisbare rol had, tot diep in de avond. Ja, ja, waar je werkdruk al niet voor kunt gebruiken...
Hans Vos, hoofdredacteur i.p.
* Misschien toch goed om te weten dat ik deze column heb getikt op zondagochtend tussen half 10 en half 12. En ja, het was ook nog Vaderdag...