Vogel
Paars 5 op een donderdag, rond 10 uur. Ik kijk vanaf het ‘redactie-eiland’ om me heen. Door een misverstand zijn mijn 2 redactie-collega’s niet komen opdagen. Links in de hoek een nieuwe collega van Text & Design met de rug naar me toe. Rechts in de verte 2 collega’s van Investor Relations, druk op mobiel in gesprek met investeerders. Verder tussendoor alleen lege stoelen. Lege blokken. Zwarte schermen. Anderhalf jaar geleden op een willekeurige donderdag: links het hele team van Text & Design. Daarvoor een blok met communicatieadviseurs, collega’s van Evenementen & Foundation. En niet te vergeten Merk en Positionering. Aan mijn blok Sandra en Marleen. Rechts van ons de complete crew Investor Relations, Jordi en Rosanne van Mediarelaties en daarachter Yvonne en Bas van Online management en in het hoekje meestal Natalie van Integrated reporting. Ergens zwerven leidinggevenden Boudewijn en Pedro rond. Annechien van MVO zal ook die dag waarschijnlijk meedraaien. Werken in de melting pot van een mannetje of 35. Wat een mooie herinnering. Ik weet dat het niet terugkomt, daar vertellen Jolanda en Manon van HR over in deze i.p. Het is een begrijpelijke, maar ingrijpende verandering naar een nieuw soort normaal.
De vorige staat me nog vers in het geheugen. 2010: weg met de kantoren, tijd- en plaatsonafhankelijk werken wordt het motto. Ik zie het nog voor me: de RvB met z’n viertjes in het
wild. Samen aan één blok op Blauw 8. Dat was even schrikken. Weken ervoor was ik nog bij een RvB’er op de 10e geweest. Speciaal pasje nodig, wachten en vervolgens opgehaald worden door een secretaresse.
Dan naar dat hele intimiderende kantoor met de bewuste bestuurder in de verte achter de lange tafel. Toch wende dat nieuwe kantoorloze snel maar met het opgeven van mijn vaste plek had ik meer moeite. Het dreigen met fysiek geweld werd weggelachen en was dus bij voorbaat kansloos. Het duurde even. Maar oké. Ik vond later wel ergens een plek.
Maar nu is er een ander verschijnsel bij gekomen: de GGD’ers van Groen. Ze zijn numeriek ver in de meerderheid. En let wel: ze zijn welkom als huurders. Maar ze groeten onze gastvrouwen net zo joviaal als ik gewend ben. Maken grapjes met mijn Kees van de catering. Zitten breeduit op onze banken in de loungeruimte op 1 en krijgen ook gewoon koffie van de dames achter de balie. Dan voelt het even niet als mijn a.s.r. als ik daar in de rij sta. Ik heb ook nog de gewoonte iedereen te groeten. Maar er wordt soms verbaasd gereageerd. Mis. Blijkbaar een GGD’er. Dat vind ik wellicht nog de grootste barricade om me weer thuis te voelen. Ik weet dat het goed komt, maar zoals een profvoetballer ooit zei over zijn transfer naar Italië. ‘Ik voel me als een vogel in een vreemd pakhuis’. Ik had het niet treffender kunnen zeggen... Hans Vos, hoofdredacteur i.p. hans.vos@asr.nl