Kritiek
Ik hoop echt dat je het interview met Jolanda Sappelli in deze i.p. hebt gelezen over de toekomst van werken bij a.s.r. Want ze stond niet echt te springen om al zo ver vooruit te kijken en ik snap dat wel. De kritiek is niet van de lucht als het allemaal toch anders wordt dan je op een bepaald moment schetst. Dat is volgens mij het grootste probleem van deze coronatijd: we weten niet hoe het allemaal gaat lopen. En als je dan wat zegt of beslist ligt commentaar meteen op de loer.
Neem nou de eerste persconferentie van Mark Rutte na de vakantie. Een uur daarna werd hij al bedolven onder meningen van experts die het allemaal beter weten. Bijvoorbeeld de voorzitter van de ondernemersorganisatie VNO/NCW, Hans de Boer. Die vond dat Rutte een enorme kans had laten liggen om de jongeren weer op het goede pad te brengen. Als Rutte nou maar gezegd had dat als zij zich niet aan de regels houden, ze door corona hun baan kwijt zullen raken. Dat had wel gewerkt! Denk je echt dat op dat moment alle jongeren in de kuststreek hun vrienden een appje hebben gestuurd om zich af te melden voor de illegale beachparty van die avond? Wat denkt u zelf, meneer De Boer? Een ander voorbeeld is de verkeerde inschatting van artsen die patiënten met vermeende corona naar de ic’s verwijzen terwijl ze last hadden van hartfalen. Dit voorbeeld raakt me persoonlijk. Ooit meldde ik me op m’n 35e bij de huisarts met pijn in mijn longen. Niet gek voor kettingroker, maar toch. De huisarts zag geen groot gevaar maar verwees me voor de zekerheid door naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto met hartfilmpje. Een paar uur later werd ik wakker op de ic en keek in de ogen van de mooiste ic-verpleegkundige die de opleiding geneeskunde ooit heeft voortgebracht. En zij kon me ook nog geruststellen dat mijn acute hartaanval waarschijnlijk goed zou aflopen.
Dat was toen al het beste bewijs dat ook artsen moeten afgaan op een inschatting van het moment. Dat de Nederlandse Vereniging voor Cardiologie openlijk hun excuus aanbiedt voor de vergissing met corona die voor gevaarlijke situaties heeft gezorgd, daar gaat mijn hartslag alsnog van omhoog, maar dan van ergernis. Excuus voor diagnoses die de artsen naar eer en geweten hebben gesteld?
Jolanda schetst een beeld van hoe a.s.r. na corona eruit zal zien en volgens organisatiepsychologe Kiki de Jonge zijn de stappen die we nu al gezet hebben, logische keuzes. Mocht het dus anders uitpakken, laten we er dan niet met z’n allen bovenop duiken.
Of ik mijn huisarts verweten heb dat hij niet echt de goede diagnose stelde? Natuurlijk niet. Hij had me ook kunnen aanraden om het nog een dagje aan te zien. Dan was deze column er wellicht niet eens geweest. En mocht je je afvragen hoe het afliep met mij en de verpleegkundige. Jammer. Het is niets geworden. Hans Vos, hoofdredacteur i.p.