De mannen van ...
Het was niet mijn idee. Maar van Paul Gemke. Laten we een groep jongens van De Amersfoortse bij elkaar halen dan komen de verhalen vanzelf, opperde hij. Op dat moment was er nog weinig reactie op onze oproep op Infonet over herinneringen aan De Amersfoortse, dus zaten we als redactie even met een probleem. Aan de ene kant leek het me een goed idee, maar ik ben altijd bang dat het uitdraait op: daar kunnen we een boek over schrijven wat meestal niet veel meer is dan: wat waren we toen dronken.
Maar goed. De afspraak werd gemaakt en op een maandagmiddag verzamelden een mannetje of 8 zich op het nieuwe Franse terras op de Archimedeslaan. Iedereen op anderhalve meter. Band loopt. Opname. En we zien wel. Om er toch wat structuur in aan te brengen was mijn eerste vraag: wat voor bedrijf was De Amersfoortse? Binnen een paar minuten ontstond iets. Een bijna tastbaar gevoel van kameraadschap zoals ze die blijkbaar ooit gekend hadden. Ja, Hans Vos. je moest eens weten hoe ze voor elkaar opkwamen, hoe leuk ze het hadden, hoe intens betrokken ze waren, hoe fijn ze hadden samengewerkt, en hoe.... Dat ging nog wel even door.
En hoe spannend de verhalen die volgden ook waren en die je kunt lezen vanaf pagina 13, dat vriendschapsgevoel of hoe je het ook wilt noemen, zette mij aan het denken. Ook ik had wel eens zo’n gevoel gehad. Bijvoorbeeld bij een reünie van oudleraren van de ‘huishoudschool’ maar ook met Evert Santegoeds op een Amsterdams terras.
We waren ooit scheldend uit elkaar gegaan maar ook toen waren we weer binnen een paar minuten de beste maatjes met fantastische herinneringen die voor anderen nauwelijks interessant zijn. Jazeker was de memorie aan de eerste foto van Máxima die Evert in Argentinië scoorde, groot nieuws. Net als het videootje waar Máxima dansend te zien is en waar Evert na telefonisch overleg met De Telegraaf geloof ik toen ter plekke 80.000 gulden voor heeft afgetikt. Maar waar wij het over hadden was over de set illegale foto’s uit Argentinië die we 2 jaar later kregen toegestuurd. Daar kwam de DKDB (beveiliging Koninklijk Huis) achter en dreigde een inval te doen bij Privé. Voordat we de foto’s vernietigden werden nog gauw 3 printjes gemaakt voor Evert, de artdirector en mij. Wauw, die spanning. Daar gingen onze herinneringen over. Waar heb jij ze gelaten? Maar wie zou dat nu iets kunnen schelen?
Er wordt veel onderzoek gedaan naar de gevolgen van thuiswerken door corona. Dat we wellicht hooguit 2 of 3 dagen terugkomen op de werkvloer. Dat we ons daar tevreden mee zullen voelen. Best kans. Maar wat zijn dan de verhalen over een paar jaar? Over saamhorigheid die je hebt gevoeld bij een bedrijf waar je elkaar dagelijks zag, samen soms het familiegevoel koesterde, je dagelijks nieuwe herinneringen opdeed, de vrijdagmiddagborrels? Die zullen er waarschijnlijk niet zijn. In ieder geval niet zo intens als die van de mannen van De Amersfoortse. Jammer toch? Hans Vos, hoofdredacteur i.p. hans.vos@asr.nl