Stomme kleiboeren
‘We gaan ze helemaal wegspelen, die Joden’ was de peptalk van onze voetbaltrainer tientallen jaren geleden. Hij zou het nu anno 2020 wel uit zijn hoofd laten om zoiets te zeggen maar toen was de term Joden niet anders dan een synoniem voor Amsterdammers. En wij wisten ook wel dat we op dezelfde tijd in de bus vanuit Amsterdam-Noord gestigmatiseerd werden door een trainer die de spelers voorhield dat ze die stomme kleiboeren met hun slimme tactiek het bos zouden insturen.
Hetzelfde geldt voor Venco. Venco (vernoemd naar een bekend dropmerk) was de geuzennaam van de enige Surinamer die onze scholengemeenschap rijk was. Racistisch? Echt niet. Venco was mateloos populair bij de meisjes en dus ook bij ons. Bij Venco in de buurt was de kans groter om met de ‘bijvangst’ contacten te leggen.
In mijn latere leven kan ik me ook geen discriminerend gedrag of racistische mening van mezelf herinneren. Wat dacht je van al die homo’s die in de roddelbusiness zitten? Ik vond ze vaak briljant in hun benadering van sterren en hun humor is vaak om te gillen.
Dus was ik verbaasd over de blog van Jos op Infonet waarin hij vaststelt dat er toch een aardig percentage is van onze medewerkers dat zich niet thuis voelt binnen onze cultuur. De zogenoemde inclusiviteit. Niet iedereen voelt zich blijkbaar gewaardeerd en op zijn gemak binnen a.s.r.
Jos staat altijd open voor meningen van collega’s, dus vond ik dat ik als eindredacteur mijn zegje mocht doen. Ik zag helemaal geen discriminerend gedrag om me heen bij a.s.r., hooguit soms misschien een verkeerd grapje. Hoe erg is dat? Jos wees me erop dat het niet gaat om de intenties van de grappenmaker, maar meer hoe de boodschap wordt ontvangen. Eerlijk is eerlijk, ik zag nog steeds het probleem niet. Hij daagde me uit om het er maar eens met collega’s over te hebben die ermee in aanraking komen.
Die avond had ik eindelijk een etentje na al die weken van lockdown met mijn 2 zoons. Dus kwam mijn commentaar op de blog van Jos ook ter sprake. Mijn oudste zoon haakte meteen in. ‘Nou pa, bij mijn bedrijf is het zeker niet zo, maar als HR-adviseur kan ik je op een briefje geven dat een sollicitatiebrief van Achmed nog steeds minder kans maakt dan die van Peter, zelfs bij gelijke competenties.’
Zoon 2 haakt hier meteen op in. Hij heeft sinds een half jaar een relatie met een Surinaamse Hindoestaanse. Zij is callcentermedewerkster en heeft meermalen meegemaakt dat mensen toch liever doorverbonden willen worden met een Nederlandse medewerker. Om maar te zwijgen over de afkeurende blikken in het Friese dorp waar we samen de week ervoor met de boot hadden aangelegd.
‘En trouwens, nu we het er toch over hebben. Pa, jij belde vorige week en had niet in de gaten dat je op de speaker stond. Toen je afsloot met de opmerking: “doe de groeten aan Stip* was ze niet echt blij.” Ik kon ’Het was maar een grapje’ nog net op tijd inslikken... Hans Vos, hoofdredacteur i.p.
* Een stip op het voorhoofd is een traditionele decoratie bij Hindoevrouwen.