De column over duurzaamheid
van Annelien
Glasgow
Laat ik maar direct met de deur in huis vallen: ik ben een ‘duurzaamheidsoptimist’, van nature positief ingesteld, en geloof er in dat we als samenleving problemen kunnen ‘fiksen’. Maar soms is het lastig.
Deze weken vind ik het zelfs bijzonder lastig – en dat komt door een aantal dingen: 1) het is najaar (altijd lastig), 2) de coronacijfers reizen de pan uit en we werken weer allemaal vanuit huis en 3) de Klimaattop in Glasgow was – en nu druk ik me voorzichtig uit – geen onverdeeld succes. Ik zal jullie niet vermoeien met een tirade over hoe vreselijk het herfstseizoen is, en dat het enorm balen is om weer helemaal vanuit huis te moeten werken; dat weten jullie zelf ook wel. Maar ik wilde het wel even met jullie hebben over Glasgow.
Van tevoren werd er door velen geroepen dat de top gedoemd was te mislukken. Persoonlijk dacht ik dat het kwartje twee kanten op zou kunnen vallen en dat het best wel eens een heel geslaagde top kon worden. Misschien naïef, maar ik ben er erg onder de indruk van het leiderschap dat de Europese Commissie op het gebied van klimaat toont. Daarbij komt dat meerdere landen, waaronder uiteraard de VS maar ook China, zich in aanloop naar de top ook behoorlijk ambitieus opstelden. Na twee weken oeverloos onderhandelen werden de resultaten openbaar, samengevat in de slotverklaring. Veel reacties waren op z’n zachtst gezegd niet positief. Critici en activisten voorspelden een vreselijke toekomst nu de Klimaattop was ‘mislukt’: onze kinderen zullen opgroeien in een wereld van schaarste en conflict, van overstromingen en gekmakende hitteperiodes, van onbewoonbare gebieden en enorme stromen vluchtelingen. Als moeder van twee jonge kinderen snijden die scenario’s door mijn ziel. Tussen al die vette koppen en uitroeptekens probeer ik mijn eigen mening te vormen. Ik kom er na wat gepieker op uit dat het kwartje volgens mij nog niet is gevallen... De uitkomsten zijn in mijn ogen enerzijds teleurstellend, maar anderzijds toch ook hoopgevend.
Hoe nu verder? Mijn persoonlijke tactiek is niet te berusten in moedeloosheid maar me te richten op mijn eigen invloedssfeer. Dat betekent voor mij: a.s.r. helpen in haar streven steeds duurzamer te worden. Gelukkig is dat niet een taak die wij als team MVO alleen hoeven te doen, maar waar we met het hele bedrijf mee bezig zijn. En ik moet zeggen; het samenwerken aan verduurzaming geeft me weer een enorme dosis positieve energie. Natuurlijk komen we daarin ook wel eens hobbels op de weg tegen en eerlijk is eerlijk,
In deze blog wisselen Annechien ten Brink en Annelien van Meer van het team MVO elkaar af om je op de hoogte te houden van ontwikkelingen bij a.s.r. op het gebied van duurzaamheid.
Ditmaal Annelien over optimisme in tijden van crisis.
het gaan niet vanzelf, het is hard werken. Maar we zien wel dat het werkt: we halen onze doelen, we leggen de lat voor onszelf steeds hoger én we worden herkend en erkend als koploper op het gebied van duurzaamheid. Dat maakt trots en geeft me veel voldoening. Nu nog even dit seizoen uitzitten en hopen dat we snel weer naar kantoor mogen komen.
Via deze column in i.p. houden we je regelmatig op de hoogte van de ontwikkelingen op het gebied van duurzaam ondernemen binnen ons bedrijf. Heb je in de tussentijd vragen of opmerkingen? Laat het ons weten via annechien.ten.brink@asr.nl of annelien.van.meer@asr.nl