Yvonne van Kuijk 50 jaar in dienst!

‘Iedere dag bij a.s.r. voelt nog steeds als thuiskomen’

Toen receptioniste Yvonne op maandag 20 september terugkeerde van vakantie lag de rode loper uit. Verrast luisterde ze naar haar zingende collega’s, die speciaal voor Yvonne al om 07.00 uur op kantoor waren. Om te vieren dat ze een week eerder 65 jaar werd én 50 jaar in dienst was. Van haar start als datatypiste, naar de telefooncentrale om uiteindelijk terecht te komen op de plaats waar ze zich al 22 jaar thuisvoelt: de receptie.

Door Martin Veldhuizen

In het jaar dat Ajax voor het eerst de Europacup wint en Manuela van Jacques Herb de best verkochte single in Nederland is, begint Yvonne van Kuijk op haar 15e (!) verjaardag als datatypiste bij de VVM. ‘In 1971 haalde ik mijn mavo-diploma en ik wilde, net als mijn oudere zussen Ietje en Meriam, bij de VVM werken.’ Na een aantal jaren stapt ze over naar de telefooncentrale. ‘Toen de toenmalige leidinggevende Mieke Fennis zei dat ik welkom was, kon ik haar wel kussen. Zo blij was ik.’

Scootmobiel Het kantoor aan de Maliebaan was inmiddels verruild voor een gloednieuw pand in Rijnsweerd. ‘Het AMEV Huis lag toen nog middenin de weilanden.’ Op haar nieuwe afdeling had Yvonne het druk, want alle telefoontjes gingen via de centrale. ‘Ik vond het geweldig! Het tempo waarin de gesprekken moesten worden afgehandeld, paste goed bij mij. En ik heb er veel lol gehad. In de tijd dat wij op de begane grond zaten, met uitzicht op de bezoekersparkeerplaats, kwam een collega aan de andere kant van het raam zijn nieuwe scootmobiel tonen. Helaas zwaaide hij iets te enthousiast naar ons en hij reed zo tegen het kunstwerk aan dat nu in de hal staat’, lacht Yvonne.

Sinds december 1999 werkt Yvonne als receptioniste. ‘Ik vroeg collega’s van de receptie mij te informeren als er een baan zou vrij komen. Dat gebeurde al snel en ik vind het werk nog steeds hartstikke leuk. Het is fijn om gasten te ontvangen en mensen die hun polis komen afgeven met een kop koffie te verrassen. Soms heb je boze bezoekers, bijvoorbeeld omdat er geen parkeerplaats voor ze geregeld is. Met een glimlach probeer ik dat op te lossen.’

Poederbrief Yvonne vertelt over een voorval uit de tijd dat poederbrieven met de miltvuurbacterie voor maatschappelijke onrust zorgden. ‘Ik opende een aan de receptie gerichte brief waar poeder uitkwam. Mijn collega en ik werden direct geïsoleerd en de politie nam de brief mee voor onderzoek. Het duurde uren voordat we te horen kregen

dat het vals alarm was.’ Het voorval maakte weinig indruk op haar, maar dat geldt niet voor het overlijden van haar collega Mimi van Maarschalkerweerd. ‘Zij was pas 42 jaar. Onze leidinggevende bij data-entry, Corrie Heijmans, zorgde ervoor dat AMEV haar salaris een jaar lang doorbetaalde, zodat haar 18-jarige zoon kon studeren. Dat vond ik zo’n fantastisch gebaar.’

Thuiskomen Dat ze tijdens de eerste lockdown verplicht thuis moest blijven, vond Yvonne maar niets. Dus toen er collega’s werden gezocht voor klusjes, meldde zij zich direct aan. ‘We hebben stickers op de vloeren geplakt en armleuningen van bureaustoelen vervangen. Ik was blij dat ik weer naar kantoor kon. Natuurlijk was ik erg jong toen ik ging werken, maar ik heb er geen dag spijt van. Iedere dag bij a.s.r. voelt nog steeds als thuiskomen.’