Ik heb net als jullie met stijgende onrust kennis genomen van het nieuwe cateringconcept. Ja hoor, daar zaten we nu echt op te wachten. Frisse salades, yoghurt maar wel ergens de vage belofte van het voortbestaan van de kroket. Geloof jij het? Die is binnen een paar maanden van het toneel verdwenen, voorspel ik. Dan zitten we aan de vegaburger, aan water met een citroensmaakje en aan rechtsdraaiende yoghurt. Typisch geval van ecorexia.

Goodbye, gele vla, broodje ossenworst, uitsmijtertje rosbief, patatje oorlog, pizza. Ik ga een zware tijd tegemoet. Grappig dat ik het helemaal niet afwijkend vond dat toen ik in mijn jongere jaren als popmuzikant en leraar op de meisjesschool eens in de week een pak kokosmakronen kocht voor het ontbijt. Er zaten er 5 in een pak dus daar kon ik de hele werkweek mee door. Kopje koffie, kokosmakroon en een lekkere Marlboro light om de dag mee te beginnen. Mooier kon het leven toch niet zijn? En voor het diner has ik ook een perfecte oplossing. Voor een habbe­krats mocht ik mee-eten met het personeel van een plaatselijk restaurant om een uur of 5, voordat ze aan de slag gingen. Helemaal makkelijk.

En bewegen, waar was dat nou voor nodig? Ja, die paar fanatiekelingen die op zaterdag­ochtend voor mijn huis langsliepen. Ik had medelijden met ze, draaide me nog eens om in bed. Hilarisch zo’n video van meisjes in pijnlijk gekleurde joggingpakjes die synchroon met actrice Jane Fonda stonden te springen in de gym. Googel haar nog maar eens en je komt niet meer bij.

Maar ja toen gebeurde het ineens dat ik een herseninfarct kreeg. Out of the blue. Daar kwam ik redelijk goed vanaf. Maar wel met de mededeling van mijn zwager, de huisarts, dat als ik door zou roken de rolstoel toch echt mijn volgende vervoermiddel zou zijn. Oké, oké, oké, ik ben vlak voordat ik bij a.s.r. kwam, gestopt met roken. En geloof me, dat was hel. Ik kan met nog herinneren dat toen iemand langs me liep op het perron met een peuk, ik de neiging moest onderdrukken om hem met een rake klap uit te schakelen en de sigaret uit z’n handen te rukken. Maar ik heb mijn laatste peuk 10 jaar geleden uitgemaakt.

Ja, ja. Ik hoor steeds vaker dat collega’s doordeweeks hun drank laten staan of overschakelen naar de 0.0-versies. Knap, maar ik doe nog niet mee. Eigenlijk vind ik dat ik het best wel goed doe. Maar ik moet nu zeggen: goed deed. Want het nieuwe cateringconcept heeft me wel even een het denken gezet. Eigenlijk hebben ze een punt. Het kan niet meer. Als je erover nadenkt wat 1 biefstukje voor impact heeft op ons milieu. En wat vitaliteit eigenlijk betekent. Ik sta in tweestrijd. Wat moet ik zonder biefstuk met een baco? Geen idee. Maar mag het kroketje in het bedrijfsrestaurant alsjeblieft nog heel even blijven?

Hans Vos, hoofdredacteur i.p.
hans.vos@asr.nl